شعر : اشعار لری این سامان دارای وزن و بدون قافیه بوده و به ندرت دارای
ردیف هستند
روح میهن دوستی و سلحشوری در قالب حماسی در سروده ها و ترانه ها
موج می زند.
اشعار این دیار به گونه انواع سروده های آهنگین نماد و نمود ذوق و احساسات
پاک مردمان این سرزمین و تبلور عشق ،احساسات ،آرا و نگرش ، سبک زندگی ،
باورها و پندارها وآداب و رسوم این قوم اصیل هستند. شعر لری شامل انواع سروده
های آهنگین زیر می باشد.
بلال بلال - داینی - سرو - شروه - گو کرو - یار یار - پی کلی یا سر کلی
بلال بلال : سوخته و کباب شده معنا می دهد و در ادبیات کلاسیک این قالب
شعری را تغزل گویند.
در نوع بویر احمدی این قالب شعری تفنگ سمبل و نماد می باشد. بلال بلال با
حماسه آمیخته است و ترانه های صرفا عاشقانه نیز در این قالب دیده می شود.
در بلال بلال تکرار بلال بلال در پایان هر بیت ارتباط شعری برقرار می کند.
داینی : این قالب شعری حالت حماسی داشته و شادمانه تر از بلال بلال است.
داینی ها اشعار تک بیت اند و بیشتر در عروسی ها توسط مردان و زنان خوانده
می شوند. در این قالب شعری بیشترین ارتباط شعری با جمله هی گل است .
نیز بخش شور آخرین داینی مستم مستم نام دارد که در گویش محلی لریبه
آن مهسم مهسم گفته می شود.
در زیر نمونه هایی از این قالب شعری ذکر می گردد.
گو لا کو نا بالغه نه وقت حاله ئی دو شو ندیدمش تی خوم دوساله
چه خشه سوار وابی بری و مالش بوس کنی گلوپلش زر چشم کالش
پهلله سرخی شلال سر بر گ شونت تا پنج تیر چاک نبره کس نی بسونه
سرو : این قالب همان سرود می باشد که در عروسی ها و پیروزی های جنگی با
صدای زیر و کشیده توسط زنان خوانه می شود.
در این سرودها از اشخاص مورد نظر بویژه عروس و داماد و یا اشخاص معروف
نام برده می شود.
وچویل تو بو مده مو و بو تو سیرم موقع بودادنت مو گرمسیرم .
شروه : آوای است حزن انگیز و سوز ناک که در زمان مرگ و یا کشته شدن و از
دست دادن عزیزان توسط زنان بر نعش مرده خوانده می شود و در ضمن آن صفات و
ویژگیهای فرد فوت شده با اندکی غلو بازگو می شود.
یار یار : پی کلی یا سرکلی : آواز و سرودی لری است حزن انگیز و حماسی و
عاشقانه که حکایت از یأس و نومیدی دارد و بیشتر در تنهایی و موقع غروب خورشید
به توسط مردان و با صدای بم خوانده می شود.
این نوع سروده لری ملهم از مایه های آواز دشتی است.
علاوه بر آنچه در بالا بیان شد در این سامان شاهنامه خوانی و نیز خواندن
خسرو شیرین نظامی نیز مقبولیت دارند.
شاهنامه را با آوای حماسی ، اندوه بار و با صدای کشیده در مجالس می خوانند.
به کتاب شاهنامه نام هفت لشکر نیز اطلاق می شود.